"Τι είναι γιαγιά η λήθη;"
"Είναι η λησμονιά..."
"Και τι είναι η λησμονιά;"
"Είναι όταν κάποιος ξεχάσει κάτι ή κάποιον!"
"Ααα!" αναφώνησε ο Φαέθοντας κι ήταν τότε μόλις πέντε χρονών.
Τα χρόνια πέρασαν...
Και μεγάλωσε ο Φαέθοντας, κι έγινε έφηβος, κι είδε τη γιαγιά να μεγαλώνει κι αυτή και να πέφτει σε βαθειά λήθη, σε λησμονιά!
Και δεν μπορούσε να το αποδεχτεί ο Φαέθοντας. Ήθελε τη γιαγιά του πίσω! Έτσι όπως ήταν, έτσι όπως την ήξερε. Μια γιαγιά με ανοικτό μυαλό, κοινωνική, γενναία, ατρόμητη, έξυπνη, δραστήρια. Μια γιαγιά που η παρουσία της στη ζωή του ήταν σημαντικότατη, που του πρόσφερε αγάπη, ασφάλεια και σιγουριά.
