"Ένα εισιτήριο παρακαλώ", η κοπέλα στο ταμείο με κοιτάζει παράξενα την ώρα που μου δίνει τα ρέστα. Σκύβω το κεφάλι, προσπαθώ να αποφύγω το βλέμμα της. Έτσι γίνεται πάντα, οι άλλοι με κοιτούν παράξενα κι εγώ σκύβω το κεφάλι κι εξαφανίζομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ. Στο σινεμά μπαίνω πάντα μόλις σβήσουν τα φώτα, κάθομαι άκρη άκρη και φεύγω λίγο πριν ανάψουν. Βαρέθηκα πια τις κλεφτές ματιές τους, τα μισόγελά τους. Είναι στιγμές που αποφασίζω να κλειστώ στο σπίτι, να μην ξαναβγώ έξω. Μα είναι εκεί η γριά η μάνα καθισμένη στην πολυθρόνα, βουβή κι αγέλαστη, πάντα, να πεθάνει λέει θέλει, βαρέθηκε πια να ζει, έτσι απλά το λέει, βαρέθηκε.
