Η Χριστίνα υπακούει στη μουσικότητα του εφηβικού Εγώ της και βρίσκεται αντιμέτωπη με το κόστος. Δοκιμάζεται από μια σειρά γεγονότων που σημαδεύουν τη ζωή της, αναζητώντας διαρκώς το πολυπόθητο ελιξίριο της δύναμης.

Ο έρωτας θολώνει την κρίση της και σαν χείμαρρος την οδηγεί όπου θέλει εκείνος. Η αναβλητικότητα και η υπομονή της καρδιάς, ενώ το μυαλό δυσφορεί, της υποδεικνύουν άλλους δρόμους, επικίνδυνους. Όταν συνειδητοποιεί ότι οι λανθασμένες της προτεραιότητες λειτουργούν ως εμμονικός διώκτης που φυλάει σαν θησαυρό μια χούφτα φωτεινές αναμνήσεις, η Χριστίνα επιχειρεί να δώσει απάντηση στο κυρίαρχο ερώτημα: ποια αγάπη είναι αυτή που οδηγεί στη συγχώρεση; Της ερωτευμένης γυναίκας; Της μάνας; Ή μήπως η αγάπη στον πυρήνα της αυτοεκτίμησης;