Στην ποιητική συλλογή της Ελευθερίας Γανωτίδου «ηθμοί», που μάλιστα είναι και η πρώτη της, ο περιεκτικός ποιητικός λόγος, οι κατασταλαγμένες απόψεις, οι σκέψεις που το φίλτρο (ηθμός) του χρόνου διαμόρφωσε, οι εικόνες που με περισσή ευαισθησία αποτυπώνονται παρασύρουν τον αναγνώστη σε μια ενδιαφέρουσα περιδίνηση από την οποία αρνείται να διαφύγει.

Αποτυπώνουμε ανάσες, αναστεναγμούς και όνειρα

για εκείνα που ο ήχος στάθηκε λειψός να τα εκφράσει.

Παλεύουμε στον άσπρο τον καμβά,

χαράζουμε σημάδια, σημαίνοντα για σημαινόμενα

ψάχνοντας το νόημα που χάθηκε στη σιωπή.

Ζητάμε απ’ το χέρι να γίνει το στόμα

που ποτέ δεν έμαθε να μιλά,

να ζωγραφίσει το συναίσθημα

που το σώμα πρόδωσε να μαρτυρήσει.

Ίσως έτσι λυτρωθεί η δέσμια φωνή μας

και αντηχήσουν οι λέξεις στον ουρανό.