Τι κι αν η φτώχεια, η ανέχεια κι η σκληρή μοίρα στέκονταν σαν τοίχος αδιαπέραστο τόσα χρόνια μπροστά τους; Τι κι αν ο τόπος τους ήταν άνυδρος κι αφιλόξενος; Τούτοι κατάφεραν με την δύναμη της ψυχής τους να δαμάσουν όλα τα εμπόδια και να τραβήξουν την δική τους πορεία. Να βρουν τον δρόμο που τους οδήγησε στο ξέφωτο.
Να σηκώσουν κεφάλι και ν` αντικρύσουν το ήλιο.
Να καταφέρουν να προσφέρουν χαμόγελο στις φαμίλιες τους.
Να δώσουν προοπτική στα παιδιά τους για ένα καλύτερο μέλλον.
Όμως λογάριαζαν με τα δικά τους θέλω.
Αφού οι απόγονοι τους είχαν τις δικές τους προτεραιότητες και τα δικά τους σχέδια.
Έτσι κατέληξαν όλα, να λάβουν ένα τέλος.
Άδοξο, άδικο, σκληρό.
Στερημένο από λεβεντιά, αξιοπρέπεια κι αξιοσύνη.
Αφού το κάθε πράμα και κάθε πράξη για να καταφέρει να γίνει «ωραία» πρέπει να γίνεται στην ώρα του.