Στα νυχτέρια, στις μακρόσυρτες νύχτες του χειμώνα, έλεγαν τόσο μεγάλα κι ωραία παραμύθια, που θα ‘μουν πολύ ευτυχής, αν σήμερα δεν ένιωθα την προδοσία της μνήμης, και μπορούσα να διηγηθώ κι εγώ μερικά. Ορισμένοι μεσόκοποι, τραχείς και σοβαροί άντρακλες ήξεραν ένα μόνο ίσως παραμύθι και για να το πουν έπρεπε να τους καλοπιάσει και να τους θερμοπαρακαλέσει η ομήγυρη: «Άντι Γιώρ’, πες μας ντουν αντρειουμένου», κι ήταν ο αντρειωμένος ο τίτλος του παραμυθιού που γνώριζαν όλοι από προηγούμενες χρονιές ή από άλλες φορές της ίδιας χρονιάς ότι «ου Γιώρ’ς» το ‘ξερε και το ‘λεγε τόσο όμορφα. «Ου Γιώρ’ς» πάντα έκανε τον δύσκολο, αλλά πάντα το ‘λεγε.
