Εξεπλάγην ευχάριστα για δεύτερη φορά όταν έλαβα από τη Δέσποινα Ποικιλίδου το πόνημά της με τίτλο "Επίγεια διαδρομή" και το διάβασα χωρίς ανάσα το μεσημέρι της Παρασκευής 25/9/2015.
Γνώριζα πως η Δέσποινα εκτός από τις επιδόσεις της στη ζωγραφική, είχε πάντοτε και μια δεύτερη αγάπη για τη λογοτεχνία, αφού έγραφε τακτικά πολύ ωραία ποιήματα, όμως, ότι θα τα κατάφερνε εξίσου καλά και στον πεζό λόγο, ειλικρινά δεν το περίμενα.
Η Δέσποινα στο καινούργιο αυτό βιβλίο της τόλμησε να χωρέσει μέσα σε 155 σελίδες, μνήμες παιδικές, αφηγήσεις προγόνων και συγγενών, ευχάριστα και δυσάρεστα περιστατικά από τη ζωή των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, αλλά και γεγονότα από την προσωπική και οικογενειακή της ζωή.
Δεν πρόκειται για διήγημα, ούτε και για νουβέλα, δεν είναι βέβαια ούτε μυθιστόρημα, μοιάζει με αυτοβιογραφία-αναφορά στους προγόνους.
Είναι κατάθεση ψυχής και όπως η ίδια τιτλοφορεί το βιβλίο "Επίγεια διαδρομή..." (υπονοώντας πως υπάρχει και ουράνια διαδρομή) με τρόπο απλό, γλαφυρό και συνοπτικό και με μια γλώσσα άμεση και ανεπιτήδευτη, αφηγείται "Αναμνήσεις, βιώματα, μαρτυρίες, κρίσεις και προσδοκίες".
Το βιβλίο είναι ακόμη ένα μαργαριτάρι στην αλυσίδα τόσων ωραίων βιβλίων, συγγραφέων του Νομού και της πόλης μας.
Η ίδια, στο προοίμιο του βιβλίου, αναφέρει πως αυτά που θα γράψει μοιάζουν σαν αποσκευές που τις κουβαλάει χρόνια μαζί της, όμως άρχισαν πια να βαραίνουν και πρέπει να τις εναποθέσει στη γη, ώστε να ελαφρύνει για το νέο της ταξίδι...
Αυτές τις αποσκευές, αυτό το φορτίο, θα το παραλάβουμε εμείς, αλλά και άλλοι νεότεροι με χαρά και όχι σαν βάρος και να είναι σίγουρη η Δέσποινα πως δεν θα πάει ο κόπος της χαμένος, ούτε θα νικήσει ποτέ η λήθη, την αγάπη, τη φιλία και την αθωότητα των παιδικών χρόνων. (Από το σημείωμα του Γιάννη Σιδηρόπουλου)