Η Ιουλία Τολιά κλωθογυρίζει επίμονα στα αγαπημένα της ποιητικά μονοπάτια σε μια σχέση ευγενικής συγγένειας με το δικό της ποιητικό παρελθόν. Ψηλαφεί τον έσω κόσμο, σκιαγραφεί τον έξω, ανατρέχει στο παρελθόν για να βρει τις απαντήσεις στο παρόν, παραμένει καχύποπτη στο μέλλον. Και σε αυτή της τη συλλογή, ο κυρίαρχος ήχος είναι οι εκκωφαντικές σιωπές, οι παύσεις ενός λόγου εσωστρεφούς, οι αθόρυβες, υπαινικτικές εξομολογήσεις του αφηρημένου αφηγητή των στίχων της. Η ποίηση της μοιάζει με ελεύθερη κατάδυση σε ένα σύμπαν σκοτεινό, όπου το φως έχει έναν ρόλο επικίνδυνα αποκαλυπτικό:  «Παρ’ όλο που δεν υπήρξα αλιέας κοραλλιών, έχω την εμπειρία του βυθού και του ερέβους. Την εμπειρία του κινδύνου της κατάδυσης. Και έλκομαι από το φως. Το δυνατό το φως. Πράγμα εξίσου επικίνδυνο.»