Καθρέφτης ΙΙ
Τη μια σου όψη μου ’δειχνες τη λαμπερή, καθρέφτη,
τη θολερή τη φύλαγες για το φινάλε, ψεύτη.
Βλέπω, απ’ την κορνίζα σου τα χρώματα ξεφτάνε,
κι εμένα με κολάκευες πως νέος πάντα θα ’μαι.
Τώρα με απορία σε κοιτώ, σκέπτομαι και φοβάμαι.
Τα πρώτα πλάνα να ’μεναν παντοτινά
που ήσουν ντυμένος στα γκρενά κι εγώ στα φαντεζί·
τα φλας ν’ ανάβανε ξανά, αντικριστά να βλέπαμε μαζί.
Ν’ άλλαξα τόσο άραγε ώστε να μην μπορώ
στο αληθινό μου πρόσωπο να πω πως είναι εγώ;
