Η Άνοιξη του ονείρου
Έβρισκε πάντα χώρο, στα όνειρα μου η Άνοιξη. Λικνιστικά ερχότανε, άνοιγε τις αυλόπορτες του νου και χτύπαγε με μίσχους λουλουδιών τα παραθύρια. Και την καλοδεχόμουν και την έβαζα στα τρίσβαθα της ψυχής να ξαποστάσει. Αλίμονo! Ένα μονάχα πέρασμα κι ύστερα στου αποχαιρετισμού το κατευόδιο, χανότανε μαζί με τ’ όνειρο. Κι εγώ την κοίταζα να φεύγει και αναρωτιόμουνα, αν θα θυμότανε, το παραθύρι του ονείρου μου να το ξαναχτυπήσει…
