Μην αντέχοντας άλλο την τυραννία της απάθειας, δραπετεύοντας από το κάλεσμα των καιρών, με ξύπνησε η σκέψη της συμμετοχής, έτσι όπως το ορίζουν οι ζοφερές συγκυρίες. Συγκυρίες που μας άνοιξαν δρόμο για να ζήσουμε στο λιμάνι του Πειραιά τις ανθρωποφάγες χρονιές 2015-2016. Εκεί, μαζί με άλλους πολίτες της χώρας μου, μιας χώρας που χαροπαλεύει, προικοδοτήθηκα για όλη μου τη ζωή, την τραγωδία της προσφυγιάς.
Και καθώς η τυραννική μνήμη τριγυρνάει ακόμα εκεί, να αποζητάει την κατάθεσή της, ο χρόνος της απόστασης εξανεμίζεται, για να δώσει τη θέση του στα μικρά σπαράγματα, που ζήσαμε και που ως αρμοί θα ενώνουν το πριν με το μετά στις ζωές μας. Μια ελάχιστη κατάθεση, ένα κοίταγμα, ένα μικρό μοίρασμα, σαν ζεστή θεία κοινωνία στο πικρό, στεγνό μας στόμα.