Η τριλογία των Γιων της Στάχτης κλείνει
με την κορύφωση των αφηγηματικών νημάτων
που ξεκίνησαν στο Κοράκι σε άλικο φόντο
και ξεδιπλώθηκαν στο Βέλη και κρόκινες φλόγες.
«Υπήρχε ελπίδα μια μέρα η Πλάση
να μην έχει πια θέση για ανθρώπους της βίας».
Ο πόλεμος δεν είναι πια απειλή, έχει έρθει.
Όποιος μπορεί να συμμετάσχει ξεκινά για το μέτωπο. Στρατιωτικοί, μεταμφιεσμένοι μοναχοί, φαρμακοί, Γιοι της Στάχτης. Ο καθένας έχει τα δικά του όπλα να χειριστεί, τους δικούς του αντιπάλους να νικήσει, τους δικούς του φόβους να ξεπεράσει.
Μα κι οι άμαχοι δίνουν τον δικό τους αγώνα, πίσω στην πατρίδα. Για να φτάσει το εκστρατευτικό σώμα στον τόπο της τελικής αναμέτρησης. Για να βγάλουν τον χειμώνα οι ξεσπιτωμένοι. Γιατί υπάρχουν και κρυφές απειλές.
Κάθε νίκη κρέμεται από μια άλλη νίκη. Ή από μια θυσία.
