Άγγελέ μου
Στο πλάι μου θα ‘θελα περήφανα να σταθείς,
μέσα στην αγκαλιά μου ξανά να κοιμηθείς.
Στις όμορφες στιγμές μας να χαθείς,
μέσα σ’ αυτές να περιπλανηθείς.
Πέταξες όμως στο ξημέρωμα νωρίς,
και από τέσσερις ξαφνικά μείναμε μονάχα τρεις.
Είναι πιο δύσκολο τ’ ανάλεκτο αντίο,
στην άτιμη στιγμή που μια καρδιά σπάζει στα δύο.
Γνωρίζοντας την ανυπαρξία αιτίας κι αφορμής,
πνιγμένος από δάκρυα μιας άδικης ζωής,
προχώρησα μα δεν ξέχασα, σε θυμάμαι,
οι τρεις που απομείναμε για πάντα σ’ αγαπάμε.
