Παιδί
Μ’ αγγέλους αν σε σύγκρινα πρώτη θα σ’ είχα βάλει, βασίλισσα μες στην καρδιά και δεν χωράει άλλη.
Αν ο παράδεισος γενεί άνθρωπος και μιλάει, θα ήταν κόρη που μπαμπάς στα μπράτσα του κρατάει!
Ρίζα και αίμα και ψυχή, σπλάχνο, ανάσα, φως μου, δεν έχει ομορφότερο πλάσμα βρεθεί εμπρός μου!
Ίαση μα και φάρμακο, παράδεισος, ψυχή μου, γαλήνη, αγαλλίαση, φως είσαι στη ζωή μου.
Ζω αφού ζεις εσύ, αναπνοή μου δίνει, ένα γλυκό χαμόγελο την κούραση μου σβήνει!
Αν ο Θεός του ουρανού κατέβαινε στη γη μας, παιδί θα ήταν, σίγουρα, το φως μες στη ζωή μας.
