Γήινες σκουληκότρυπες
είν’ των µετρό µας οι σταθµοί.
Από τη µία µπαίνω
κι από την άλλη ευθύς βγαίνω
και τα πάντα αλλάζουν.
Μακάρι να ‘ταν κι η ζωή µας έτσι.
Μ’ ένα εισιτήριο φτηνό
ή παρµένο απ’ τα χαλασµένα µηχανήµατα
στην είσοδο του τερµινάλ
που κάποιος καλός άνθρωπος θα ‘χε αφήσει,
στην κοσµοµόνωση να ‘µπαινα
και ν’ άλλαζαν τα πάντα
στην επόµενη στάση.
Άραγε εγώ µεταφέροµαι
όταν µε το µετρό ταξιδεύω
ή είν’ ο κόσµος που αλλάζει
και πάλι στον ίδιο σταθµό κατεβαίνω,
ίδιος κι απαράλλαχτος;
