«H Αγάπη Δηλώνει Παρών» είναι μία συλλογή με νουβέλες.

Τρεις ιστορίες αγάπης που δημιουργήθηκαν με απώτερο σκοπό να κάνουν πράξη, το φαινομενικά, ορθογραφικό, λάθος του τίτλου.

«Παρών» και όχι «Παρούσα».

Θέλοντας να προσωποποιήσουμε το φαινόμενο της αγάπης, θέλοντας να του αποδώσουμε την ανδρεία δύναμη, θέλοντας να τιμήσουμε την ιδιότητα ενός συναισθήματος με γερά θεμέλια, ετοιμοπόλεμο, για να μη χαθεί στο πέρασμα των χρόνων, αντίθετα μάλιστα, με θέληση να διαπρέψει και να θυμίσει στους ανθρώπους τη δύναμη και την αναγκαιότητά του.

«Η Οδός της Αγάπης», ένας προπομπός για τις νουβέλες που θα ακολουθήσουν. Το καλωσόρισμα, το ταμπελάκι αν θέλετε της επιγραφής:

«Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και θα ξεδιψάσει!»

Ο αέρας το κούνησε ελαφρώς κι αυτό υπάκουσε.Απλά, Λιτά, Άξια!

            «Η Αγάπη της Σιωπής», η πρώτη μας ιστορία. Διαδραματίζεται στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Παρακολουθούμε τη φωτογραφική πορεία ενός νέου, ταλαντούχου και ανερχόμενου φωτογράφου. Όλα ανατρέπονται όταν κατά τη διάρκεια των λήψεών του, μέσα από το φακό του, εστιάζει σε μία εξωτική κοπέλα, ευθύς γίνεται το μοντέλο του και όλα αρχίζουν χωρίς καμία λέξη.

«Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων», η δεύτερή μας ιστορία. Ταξιδεύουμε σε μία άλλη εποχή, στην εποχή εκείνη που τα αγόρια φορούσαν στραβό κασκέτο, τιράντες, κοντά παντελόνια και ήταν τόσο ρομαντικά που μέσω μιας φυσαρμόνικας μπορούσαν να διαδώσουν την αγάπη τους στον κόσμο όλο. Στην εποχή εκείνη που οι γόνοι πλούσιων οικογενειών έπρεπε πάση θυσία να ενώσουν τα πλούτη τους με αντίστοιχους γόνους. Μπορεί ο ήχος μιας φυσαρμόνικας να κάνει τους ανθρώπους να δουν και να ακούσουν καλύτερα ή οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν να σωπάσει για πάντα;

«Στη Στάση των Τρένων», η τρίτη μας ιστορία. Ποιος είπε πως η αγάπη για να αγγίξει τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι πλασμένη ως μια ειδυλλιακά, εξωπραγματική ιστορία; Ποιος είπε πως δίπλα μας, καθημερινά, δεν μπορεί η ζωή του καθενός, η πολύτιμη στιγμή του, η ρουτίνα του να γίνει προπομπός για κάτι αυθεντικά πολύτιμο; Γιατί στη ζωή μας συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια βρίσκουμε τον χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται, και πολλές φορές, ανάξιοι όσοι δεν μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.

Και επειδή θα έρθει η στιγμή που «Η αγάπη θα δηλώσει Απών»:

«Κι Ήμουν κι εγώ…. Κι ήσουν κι εσύ…. Ω… Σαν τα χελιδόνια:

Ο προπομπός για τη δεύτερη συλλογή που έπειτα, θα ακολουθήσει:

«Να ονειρευτώ ακόμα

-τολμώ-

Να ελπίζω»

Και ως επίλογος – επίλογος μα προπομπός της επόμενης συλλογής, από τα μικρά ποιήματα του αγαπημένου μας ποιητή, Ντίνου Χριστιανόπουλου:

«είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;»

http://www.lexitipon.gr/product/450/i-agapi-dilwnei-parwn.html