Είμαι παιδί της Κατοχής. Γεννήθηκα στο χωριό Ίκλαινα
στο νομό Μεσσηνίας, ένα πανέμορφο χωριό που αριθ-
μούσε περίπου χίλιους κατοίκους, και σήμερα έχουν
απομείνει τριακόσιοι γέροι που ανασαίνουν ακόμα. Τότε
είχαμε σχολείο, είμαστε τυχεροί, γιατί τα άλλα χωριά
γύρω, δεν είχανε. Έτσι μάθαμε γραφή και ανάγνωση,
αλλά εκεί σταμάτησε η μόρφωση η δική μου, γιατί δεν
ευτύχησα για παραπέρα. Διάβαζα ό,τι τύχαινε να πέ-
σει στα χέρια μου, χωρίς να ξέρω να διαβάζω. Πέρασαν
πολλά χρόνια χαμένου κόπου ώσπου να καταλάβω ότι
τα βιβλία δεν γράφτηκαν για να περνάμε την ώρα μας,
αλλά γιατί κάτι θέλουν να μας πουν. Η γνωριμία μου
με την ποίηση είναι περιστασιακή, κι εκεί που άρχισα κι
εγώ κάτι να μαθαίνω, έπρεπε να φύγω από την Ελλάδα.
Την εποχή που η μετανάστευση αποτελούσε ευλογία για
την Ελλάδα, ακολούθησα έναν από τους αδελφούς μου
στις περιπέτειες της ξενιτειάς. Έζησα τη ζωή του μετα-
νάστη στη Γερμανία, κι από εκεί έφυγα για την Αμερική
το 1968, όπου ζω και σήμερα. Η δουλειά μου ήτανε χει-
ρωνακτική. Το ταπεινό επάγγελμα της μοδίστρας μου
εξασφάλιζε τα προς το ζην. Στα λίγα περιθώρια που μου
άφηνε ο μόχθος της καθημερινής βιοπάλης, έριχνα στο
χαρτί τις ανησυχίες μου, σαν μια διέξοδο φυγής από την
καθημερινή ρουτίνα. Έτσι γράφτηκαν αυτά που έγραψα,
και δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσαν να δουν το
φως της δημοσιότητας…
