Ήταν αναπόφευκτο να τη συναντήσω – η ερημιά και η μοναξιά πάντα ευνοούν τέτοιες συναντήσεις· το βλέμμα μου ήταν καταδικασμένο να την εντοπίσει: μια μικρή άγνωστη λύπη, αμίλητη και φοβισμένη, σφιχτά γαντζωμένη στο ρείθρο του πεζοδρομίου, μουσκεμένη από τη βροχή…

Ήταν μικρούλα − στο μέγεθος μιας παλάμης; Ίσως για τον οποιονδήποτε να ήταν δύσκολο να τη δει, αλλά εγώ ήμουν εκπαιδευμένος να τις ξεχωρίζω όταν ξεφύτρωναν εδώ και κει, αδέσποτες, χωρίς προορισμό, αλλά πάντοτε διεκδικώντας ένα κορμί να κατοικήσουν…

Έσκυψα αμίλητος και την ακούμπησα. Ήταν ακόμη μαλακιά σαν ζυμαράκι, μπορούσες να της δώσεις όποιο σχήμα, όποια μορφή επιθυμούσες. Το μόνο που έκανα ήταν να τη βάλω τρυφερά στην τσέπη μου.