Το βιβλίο του Γιώργου είναι ένα μεγάλο ψυχικό τοπίο. [...] Στο έργο του πρωταγωνιστεί η μητέρα –ως τοπίο αυτή τη φορά–, τοπίο συναισθημάτων και ελλείψεων, μνήμης και τραυμάτων, υποθέσεων και βεβαιοτήτων. Όπως σε όλα τα τοπία, υπάρχουν φωτεινές και σκοτεινές περιοχές, απότομες χαράδρες και σκιερά ήσυχα μέρη, βιώματα και μυθοπλασία, ρεαλισμός και φαντασία. Υπάρχουν τα σκούρα και ζοφερά πολλές φορές χρώματα και τα ήρεμα νερά, οι καταιγίδες και τα άνθη. Υπάρχει πάντα και κάτι αόρατα απειλητικό που μπορεί να διαταράξει οριστικά αυτό το τοπίο, κάτι κρυμμένο στην άκρη της εικόνας ή πίσω από τις λέξεις της φαντασίας.
(Αργυρώ Μποζώνη)
