Αντί μιας πραγματικής πολιτισμικής πολλαπλότητας, ο μετανεωτερικός «πολυπολιτισμός» ως ιδεώδες, καταλήγει μοιραία να συμβιβάζεται με εικόνες που συμβαδίζουν με τα αγοραία στερεότυπα της παγκοσμιοποίησης, ως στοιχείου μιας δήθεν «αναμφισβήτητης προόδου»: η αποεδαφοποιημένη και ανεδαφική πρόσληψη της «Γης» ως πλανήτη σε μόνιμη κρίση. Η βιοπολιτική θεμελίωση του οικουμενισμού των ατομικών δικαιωμάτων όλων των ομιλούντων διπόδων. Ο ανθρωπισμός ως ηθική αξία «υπεράνω πολιτικών παθών» και πολιτισμικών προκαταλήψεων. Η «ανθρωπότητα» ως πολιτικό υποκείμενο που βρίσκεται πέρα από τις επιμέρους «μεγάλες αφηγήσεις» των πολιτικών κοινοτήτων και των συλλογικοτήτων της Ιστορίας, ως ιδεατή εικόνα των «ανοικτών κοινωνιών του επιθυμητού μέλλοντος»...