Η ποίηση της Τόνιας Κοσμαδάκη θυμίζει, 40 χρόνια μετά, την ποίηση της Κατερίνας Γώγου. Έχει μαχαίρια με επιβεβαιωμένες λάμες και αφήνει έναν ανεπαίσθητο λεκέ στο τραπέζι, σαν ίχνος από αίμα. Ανεπαίσθητο, όπως το φως στις σελίδες της, που μπαίνει από χαραμάδες για να ξαναβγεί. Είναι παράξενο να ανακαλύπτεις σήμερα, την εποχή της μεγάλης επιτήδευσης, τέτοια άμεσα δείγματα γραφής που σημαίνει. Τέτοιο άτιμο κόκκινο, όπως το δικό μας. Τα ποιήματα του Σβήσε, με μια διάχυτη αύρα ειλικρίνειας, λειτουργούν σαν προαύλιος χώρος που ετοιμάζεται να σε υποδεχτεί με όλους του τους καθρέφτες. Σαν κήπος, όπου κυριαρχούν τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Είναι όμως πιστόλια.
