Τόση έγνοια για το τοπίο, θα πουν κάποιοι… Γιατί αλήθεια; Τι είναι κείνο που κάμει τόσο αναγκαίο και διερευνήσιμο το τοπίο, όταν, κατά το μάλλον ή ήττον, αποτελεί μια «έννοια», μια «ιδέα», κάτι μη απτό, μη πρακτικό, πούναι έξω από το πεδίο της εφαρμογής του ανθρώπου˙ παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος συνίσταται εν αυτώ, χωρίς όμως ν’ αποτελεί το ίδιο μέρος της πρακτικής του αλλά αποτέλεσμά της; Γιατί αυτό που ως αντίληψη προσλαμβάνεται, αξιακά ή ιδεατά, ως άποψη και ως θεώρηση περισσότερο υποκειμενική, παρά αντικειμενική, ν’ αποτελεί το κριτήριο της αξιολόγησης τόπων χαρακτηρίζοντάς τους κι αναλόγως να καθορίζεται η διαχείρισή τους;
