Μία νουβέλα που διερευνά την αντοχή της προσωπικότητας, της αυτοσυνείδησης ανάμεσα σε μία κοινωνία που στηρίζεται στην εξουσία, στη νόρμα, στην υποταγή, στην συμφεροντολόγο συμβατικότητα και στη μνήμη της προσωπικής ιδιαιτερότητας, επιθυμίας, πρωτοβουλίας. Ένα περιβάλλον Καφκικό και πολύ σύγχρονο ελληνικό, που μας αφήνει απλώς αντιμέτωπους με την ανάγκη να αποφασίζουμε για τα συναισθήματά μας, μέσα σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που τα αντιμάχεται ευθέως.

«...-Όμως όλα ήταν σχεδόν ώριμα. Η ειρωνική στιγμή της ιστορίας είχε φτάσει. Είχε κατεδαφιστεί η πεποίθηση, που ήταν η προϋπόθεση των υλικών κατεδαφίσεων. Έστω κι από ένα λάθος που το υπαγόρευσε η ώριμη ανάγκη του τελειωμού του άγριου φθινοπώρου. Δεν άντεχαν έναν άλλο βαρύ χειμώνα με σμήνη από καρακάξες να σκοτεινιάζουν τον ουρανό. Το δηλητήριο είχε στάξει από την πικρή καταχνιά της πόλης των βάλτων στις ψυχές....»