Τα μάτια μας νωπά στην άρη της φτερούγας
περνούν ερωτήματα και η μνήμη αιωρείται
Τα μάτια είναι γήινα, κόκκοι σιταριού
τα βλέφαρά μας άγκιστρα στον συμπαγή αέρα
Στον απατηλό τοίχο ραγισματιές ρυτίδες
κι αντί για εμάς, μια άναυδη σποδός
[Από την έκδοση]
