Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς. πως όσα έζησε, όλα ήταν μέσα στο μυαλό του, πως όσα πέρασε, με όλα αυτά τα πρόσωπα της ζωής του, με όλες εκείνες τις καλές και κακές στιγμές, με όλο το μέγεθος της ευτυχίας και το μάκρος της δυστυχίας, όλα ήταν μέσα στο μυαλό του και τα έζεσε με το δικό του τρόπο, τον τρόπο δηλαδή που ήθελα να τα ζήσει. Είναι σαν να ήταν εκεί μόνος του, σαν να πέταγε με τα δικά του φτερά, με τα δικά του σ΄χεδια, με τη δική του φαντασία, μέσα στο όνειρο που έφτιαξε μόνος του.

Κι επειδή κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει ποιός είναι ο επόμενος πόνος μας, πόσο θα υποφέρει και πόσο θα βελτιωθεί από αυτόν, ο καθένας από εμάς ζει την ευτυχία που του τυχαίνει, με τα δικά του μάτια, με το δικά του πρόσωπο, με το δικό του χάσιμο μέσα στο όνειρο, με τη δική του αδυναμία, με το δικό του δίλλημα, να επιστρέψει στην πραγματικότητα ή να χαθεί μια για πάντα, μέσα στο όνειρο που του έλαχε να ζήσει.