Μικρό μονήρες άστρο
κανέναν δεν φοβίζεις.
Το φως σου συλλαβίζεις
σαν διπρόσωπο σκιάχτρο.
Στέκεσαι με το βάκτρον
θνητό, και ξεσκονίζεις
αστερόσκονη. Λικνίζεις
μ’ ένα αόρατο μάκτρον.
Μοιάζουμε –ξέρεις– άστρο.
Σ’ ακούω που γουργουρίζεις
κι ωστόσο σατιρίζεις
του σύμπαντος το κάστρο.
