Στον πρώτο μου τόμο της Κενής Διαθήκης είχα βάλει σε μια λευκή σελίδα, σαν προμετωπίδα, αυτοειρωνευόμενος, το αριστοτέλειον επίγραμμα «Σοφόν το σαφές». Ενώ στον δεύτερο τόμο, την «Απορεία προς τα Έθνη» το ηρακλήτειον «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» χωρίς καμμίαν δόσιν αυτοσαρκασμού.

Εγώ, και δεν σας το κρύβω, αρέσκομαι να γεύομαι το κείμενο της Κενής Διαθήκης μου, έστω και αν «βαλαντώνει» το σχεδόν ανύπαρκτο «αγνωστικό» κοινό μου. Αλλά εγώ, αν και δεν το δείχνω, νάρκισσος δεν είμαι. Γιατί εάν, όπως έχω ξαναπεί, τρως και πίνεις, για δική σου ευχαρίστηση, ποτέ δεν γράφεις μόνον για τον εαυτό σου, ούτε στην ίδια σου την διαθήκη. Χρειάζεσαι πάντοτε κάποιον να σε περιμένει, να σε διαβάζει, ή να σ` ακούσει, όπως ένα παιδί που δεν του αρέσει να παίζει μόνο του.