Ο Ευάγγελος Τσαβδάρης, παγιδευμένος σε χρόνια κινητικά προβλήματα, παρασύρει και παρασύρεται σε μια δεκαετή πορεία ποιητικής γραφής, σε οκτώ κεφάλαια που διαβαίνουν ο έρωτας ως ενστικτώδες βίωμα θανάτου, μεγάλες πολύστιχες ιστορίες, ποιήματα γραμμένα από υποθέσεις ταινιών. «Μία ερωτική ψυχή δίχως κατάρτια, μέσα σε πλοίο με τρεμάμενα πόδια, ύμνοι προς την παιδικότητα, με αποκορύφωμα τον ύμνο στο αγέννητο παιδί μου».

«…Δεν έχω μιλήσει ποτέ πιο ξεκάθαρα στους στίχους μου.

Ξέρω, τους αγαπάς τους στίχους μου

όσο δεν τους αγάπησε ποτέ κανείς,

όσο δεν τους εκτίμησε ο σχολιαστής της εποχής σου.

Τους απωθείς μόνο από φόβο μην σκουριάσουν από την τριβή

και πάρουν μαζί τους τα φανταχτερά πυροτεχνήματα

που σβήνουν και στολίζουν τις σκοτεινιές σου.

Δεν έρχομαι μόνος, με φέρνει η ζωή.

Έλα, δώσε μου θορύβους να βιώσω τις σιωπές σου.

Δώσε μου φθόγγους, να τους κάνω παραλήρημα.

Ρίξε τώρα μία φωτοβολίδα, να την κάνω ανάμνηση.

Σταμάτησέ με, θα πω κι άλλα…»