Ήμουν στα δεκαεφτά, όταν είδα τα πρώτα βουρκωμένα μάτια για το έργο μου. Βουρκωμένα διότι μόλις είχαν διαβάσει μία από τις ποιητικές μου απόπειρες. Πόσο καλά προσποιείται η Μαρία, σκέφτηκα. Τη μάλωσα που έσφιξε στο χέρι της το χαρτί και το τσαλάκωσε. Με κοίταξε χωρίς να μιλήσει. «Να γράφεις!» Ήταν το μόνο που είπε και έφυγε κρύβοντας τα μάτια της. Να γράφω! Αυτό μου άρεσε πάντα να κάνω. Όταν ένιωθα μοναξιά, όταν ήθελα να ηρεμήσω, όταν ήθελα να ξεσπάσω, όταν ήθελα να ερωτευτώ. Έτσι γέμιζαν τα συρτάρια μου με τσαλακωμένα χαρτιά.
Περίπου έναν χρόνο αργότερα, κάποιος – μάλλον ο Θεός – έστειλε στη ζωή μου το Μανόλη Δουνδουλάκη. Ο Μανόλης ήταν καθηγητής μου. Σύντομα με τίμησε και με τη φιλία του, όπως κι εγώ. Κάποια μέρα, έμαθε από το Μιχάλη ότι γράφω.  Με κάλεσε στο γραφείο του και ζήτησε να του κάνω γνωστή την τότε «δουλειά» μου. Την επόμενη μέρα, γεμάτος συστολή, με τα τσαλακωμένα χαρτιά στο χέρι, χτύπησα την πόρτα του γραφείου του.
Κάθισα απέναντι του και τον έβλεπα να διαβάζει την προσπάθεια μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω τα μάτια του εκείνη τη στιγμή. Διάβαζε και χαμογελούσε. Τα διάβασε όλα. Θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπά γρήγορα στο άκουσμα των σχολίων του. Ήταν αρχές του 2011 όταν ο αγαπητός μου καθηγητής μού είπε: «Πάμε να φτιάξουμε ένα βιβλίο». «Εγώ βιβλίο;» Έτσι έπιασα το πρώτο βιβλίο, με το όνομά μου στην κορυφή, στα χέρια μου.
Γιατί ακολούθησαν κι άλλα βιβλία; Γιατί συνέχισα να γράφω;
Αρχικά, επειδή μου αρέσει και εν συνεχεία, διότι έμαθα να ακούω την ψυχή μου.
Στο πρώτο μου βιβλίο, τα συναισθήματα εμφανίστηκαν ως «ρινίσματα» και νιώσαμε τον παραλογισμό της καρδιάς. Στο δεύτερο, η σιωπή ήταν «μαρτυριάρα» και αναρωτηθήκαμε: Χάθηκε η φωνή σου ή έφυγες; Στο τρίτο, ξελογιαστήκαμε από μια «ξελογιάστρα μοναξιά». Αυτή τη φορά, θα ζήσουμε στιγμές ονείρου, «πριν το όνειρο»!