Τρένα της άγονης γραμμής
σε ράγα χιονισμένη,
που φέρνουνε το αντάμωμα
κάποιας χαράς κρυφής
στα όνειρα που καρτερούν
σ’ αίθουσα αναμονής˙
αυτή είναι η μοίρα μας,
πάντοτε να προσμένει.
Κι όσο διαλέγουνε γραμμή,
χωρίς σταθμούς τα τρένα,
τα όνειρα πληθαίνουνε
σε ράφια στοιβαγμένα,
να καρτερούν εσένα,
να καρτερούν εμένα....
