Ποιά ήταν τα κίνητρα αυτών, που ξεσηκώθηκαν το ’21; Γιατί το έκαναν; «Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν»; Ήταν εθνικά τα κίνητρά τους ή θρησκευτικά ή και τα δυο μαζί, όπως κατά κόρον προπαγανδίζεται από τη δημιουργία του κράτους και εντεύθεν; Ή μήπως ήταν κοινωνικά / ταξικά, όπως υποστηρίχθηκε αργότερα, από ορισμένους αριστερίζοντες θεωρητικούς;

Τίποτε από τα παραπάνω. Μοναδικός στόχος των εξεγερμένων ήταν οι περιουσίες (χωράφια, χρυσαφικά κ.λπ.) των ανυπεράσπιστων εκείνη την εποχή  μουσουλμανικών οικογενειών στην Πελοπόννησο, δεδομένου, ότι ο οθωμανικός στρατός ήταν απασχολημένος με τον Αλή Πασά στην Ήπειρο.

Αν ανατρέξουμε στα κείμενα, που μας άφησαν οι ίδιοι οι «αγωνιστές» του ’21 (απομνημονεύματα κ.ά.) ή στα χρονικά, που έγραψαν διάφοροι ξένοι αξιωματικοί και φιλέλληνες, θα βρούμε απίστευτες  περιγραφές, που μαρτυρούν, ότι ο μοναδικός σκοπός των ξεσηκωμένων ήταν το πλιάτσικο. Αρβανιτόβλαχοι κ.λπ. επήλυδες στο σύνολό τους εξάλλου, δεν είχαν καμία ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά ενεργούσαν με εντελώς ταπεινά κίνητρα.

Ενώ κέρδιζαν σε μάχες, άφηναν τους οθωμανούς, που κατεδίωκαν, πολλές φορές να φεύγουν και ασχολούνταν με τη λαφυραγωγία αλληλομαχώντας άγρια μεταξύ τους. Πολιορκούσαν τα κάστρα ανυπομονώντας πότε θα πέσουν, γιατί λαχταρούσαν να σφάξουν τους οθωμανούς (άνδρες, γυναίκες, παιδιά αδιακρίτως), ώστε να προσπορισθούν τα τιμαλφή τους (κοσμήματα, οικιακά είδη κ.λπ.). Δεν άφηναν –κυριολεκτικά– ούτε καρφί στον τοίχο! Άνοιγαν ακόμα και τους οθωμανικούς τάφους.

Για το δημόσιο ταμείο δεν περίσσευε βέβαια τίποτε, γι’ αυτό σύντομα αναγκάστηκαν να αρχίσουν τα δάνεια από το εξωτερικό. Κι αυτά όμως, τα διαγούμιζαν οι «ημέτεροι» κι έτσι πάλι με άδειο ταμείο έμεναν, αλλά επιπλέον ήταν και χρεωμένοι. Νοοτροπία και καταστάσεις, που διαιωνίζονται έκτοτε και φτάνουν με ολέθρια αποτελέσματα μέχρι τις μέρες μας.