Ο άνθρωπος ζει μέσα στο σώμα του υπό το κράτος ενός άτεγκτου, προβληματικού, “μαύρου” καθεστώτος, το οποίον αποπροσανατολίζει το υποκείμενο με φρούδες ελπίδες. Το καθεστώς αυτό βασίζει τη δύναμή του σε φοβερή καταγεγραμμένη σωματική βία, η οποία επιβάλλει τεράστιο φάσμα δυσάρεστων συναισθημάτων, αποπροσανατολίζει και υποσκάπτει διαρκώς τον άνθρωπο, οδηγώντας τον στην αυτοκαταστροφή. Το τραγικότερο, δε ίσως, είναι ότι πρέπει να πείσεις τον άνθρωπο ότι είναι διαφορετικός από το καθεστώς που τον καταδυναστεύει και ότι πρέπει να το πολεμήσει με διαύγεια, αυτοαμφισβήτηση και συγκέντρωση που οδηγούν στην αυτογνωσία, διότι μόνο εκεί υπάρχει πραγματική ελπίδα.