Το βιβλίο του Νίκου Ζώρη “Απρόσμενα γράμματα” περιλαμβάνει οκτώ διηγήματα τα οποία ο συγγραφέας τα έχει γράψει κατά το χρονικό διάστημα από το 1997 έως το 2002.
Το χαρακτηριστικό στοιχείο που υπάρχει σε όλα τα διηγήματα αυτού του βιβλίου είναι ένα γράμμα που έλαβε κάποια στιγμή κάποιος ήρωας. Ένα γράμμα απρόσμενο. Ένα γράμμα-αποκάλυψη, ένα γράμμα-εξομολόγηση.
Στο διήγημα “Aχ, να μπορούσα να σου ανοίξω την καρδιά μου” περιγράφεται ο μεγάλος έρωτας του Διονύση και της Έλλης, η οποία δεν μπόρεσε ν’ ανοίξει την καρδιά της στον Διονύση και να του πει όλα όσα ήθελε.
Στο διήγημα “Εσείς μη μιλάτε” δεσπόζει η δυναμική προσωπικότητα του Στέλιου Λεβεντάκη, ενός οραματιστή, ενός αναζητητή των πραγματικών αξιών της ζωής.
Στο διήγημα “Μου φτάνει μόνο που σ’ αγάπησα εγώ” τα αισθήματα του απαγορευμένου έρωτα της Μυρσίνης για τον συγγραφέα Νάσο Αλεξάνδρου συμπυκνώνονται σ’ ένα γράμμα που του έστειλε εκείνη στο οποίο του έγραψε: «Κι αν εσύ δεν πρέπει να μ’ αγαπήσεις, μου φτάνει μόνο που σ’ αγάπησα εγώ…».
Το διήγημα “Κυνηγώντας την ευτυχία” αναφέρεται στη ζωή της Βάνας, η οποία ήταν από εκείνα τα φιλήδονα κορίτσια που, τυλιγμένα σ’ ένα σύννεφο ναρκισσισμού και απληστίας, ανεβαίνουν τη σκάλα της ζωής σφάλμα-σφάλμα και βαδίζουν σε δρόμους ματαιοδοξίας και ευδαιμονισμού, επιδιώκοντας ακατάπαυστα την απόκτηση πλούτου και δόξας.
Το διήγημα “Ο αδελφός που τον πήρανε οι άγγελοι” αναφέρεται σε δύο αδέλφια, τον Μιχάλη και τον Πέτρο, που κάποιοι με απάνθρωπο τρόπο τούς έκλεψαν τη χαρά.
Στο διήγημα “Το μεγάλο όνειρο του Λάμπρου” ο Κώστας ανατρέχει στο παρελθόν και στα παιδικά του χρόνια, ξαναθυμάται το μεγάλο όνειρο του αδελφού του Λάμπρου και συνειδητοποιεί γιατί όλοι οι μεγάλοι νοσταλγούν την παιδική τους ηλικία και πολλές φορές τη λένε παράδεισο ακόμα κι αν ήταν κόλαση.
Το διήγημα “Το μοναδικό εμπόδιο” διατρέχει τη ζωή της Μάρθας, η οποία ήταν ένα κορίτσι που είχε μάτια μελαγχολικά και ψυχή πονεμένη. Είχε όμως καρδιά που αναζητούσε την ελπίδα και το όνειρο. Πλάι σ’ έναν κακό σύζυγο, τον Στράτο, ένιωθε το αίσθημα του κενού να κατατρώει τη ζωή της και πάσχιζε να βρει τη χαρά στα ρομαντικά ονειροπολήματα, στις ομορφιές της φύσης, στη μαγεία των τραγουδιών. Το δράμα στο γάμο της δεν ήταν ότι ο Στράτος δεν της είχε χαρίσει την ευτυχία που της είχε τάξει, αλλά ότι την είχε ισοπεδώσει.
Το διήγημα “Η μεγάλη συνάντηση” αναφέρεται στον Αριστείδη Δελάντη, έναν υπέροχο, ταπεινό και καλοσυνάτο άνθρωπο, ο οποίος βοηθούσε με κάθε τρόπο όσους συνανθρώπους του είχαν ανάγκη, «της γης τους χαμηλούς και τους πονεμένους» όπως αποκαλούσε τους φτωχούς και τους ανήμπορους, διακηρύσσοντας ότι «μετά το ρήμα “αγαπώ” το πιο όμορφο του κόσμου είναι το “βοηθώ”».
