Σύμφωνα με τον Heidegger ο θάνατος σχετίζεται με μια ακραία δυνατότητα που ξεχειλίζει από αγωνία και επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει αυθεντικός· δηλ. να ιδιοποιηθεί τον εαυτό του. Μια δυνατότητα η οποία όμως δεν προμηνύει το βιολογικό τέλος αλλά τον υπαρξιακό αποσυντονισμό από τις συχνότητες της «κοινής γνώμης». Και στο πλαίσιο της οντολογικής αυτής απορύθμισης ανακύπτει μια νέα μορφή μέριμνας η οποία δεν «αντικαθιστά» ούτε «εξουσιάζει» τους Άλλους αλλά αντίθετα τους «απελευθερώνει». Πιο συγκεκριμένα τους παρέχει το δικαίωμα να «είναι» μέσα στην «πιο δική τους δυνατότητα ύπαρξης».
