Η ύπαρξη του Μυστηριακού θεάτρου στους Αρχαίους Μυητικούς Πολιτισμούς παραδοσιακού χαρακτήρα είναι πια πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Οι αρχαίες μυητικές Τελετουργίες ήταν ως κάποιο βαθμό παραστάσεις με θεατρικό χαρακτήρα, που σκοπός τους ήταν η ταύτιση της ανθρώπινης συνείδησης με τις θείες Δυνάμεις μέσω της θεατρικής απομίμησης των ιερών γεγονότων του θείου Μύθου. Ο Αρχαίος Κλασικός Ελληνικός Πολιτισμός, όμως, είναι ο πρώτος όπου οι μυστηριακές αυτές παραστάσεις αποκτούν έναν εκλαϊκευτικό ρόλο, με κύρια μορφή την ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Το αρχαιο-ελληνικό Θέατρο πρώτο γεφύρωσε το άδυτο των Μυστηρίων με το λαό, σε μια προσπάθεια για την πνευματική του ανύψωση. Ο συγγραφέας, βαθύς γνώστης του παραδοσιακού Εσωτερισμού, μας εισάγει στον κόσμο της θαυμάσιας εκείνης περιπέτειας, αποκαλύπτοντας τους εσωτερικούς συμβολισμούς, τα ψυχολογικά και φιλοσοφικά βάθη του Ελληνικού Θεάτρου. Η Τραγωδία, με κύριο εκπρόσωπο της τον Μύστη Αισχύλο, ακόμα και σήμερα μας συναρπάζει με τη διαχρονική της επικαιρότητα, ζωντανή και ικανή να μεταδώσει σε κάθε λαό και σε κάθε ιστορική εποχή αιώνιες αλήθειες για τις Ανώτερες Δυνάμεις και τους Αόρατους Νόμους που διέπουν την ανθρώπινη φύση, τον κόσμο, τη ζωή και την εξέλιξη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]