Ο θεατρικός αυτός μονόλογος γράφτηκε «υπό την επήρεια» της βαθιάς συγκίνησης που εκπέμπει η ποίηση της Αγγελικής Ελευθερίου, από τις πολύμορφες εικόνες που ζωγραφίζονται με απλές λέξεις, από την ουσιαστική τραγικότητα του εσωτερικού μας κόσμου ειπωμένη σαν πνιγμένη κραυγή.
