Πρωτοπόροι οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ σ’ αὐτὸν τὸν τομέα τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας, τὴν Οἰκονομία, τόσο στὴν θεωρία ὅσο καὶ στὴν ἐφαρμογὴ τῶν οἰκονομικῶν θεωρημάτων τους. Ὑπῆρξαν οἱ ἐπινοητὲς τοῦ χρήματος, ὡς τοῦ πλέον εὐμεταχείριστου καὶ εὐκολομετακόμιστου, ἀλλὰ καὶ οἱ πρῶτοι ἱδρυτὲς τραπεζῶν ὡς χρηματοπιστωτικῶν ἱδρυμάτων, ποὺ ἀνέπτυξαν ὅλες σχεδὸν τὶς τραπε ζι κὲς ἐργασίες, ποὺ συναντοῦμε σήμερα. Ἔχοντες ὡς πάγια οἰκονομικὴ ἀρχή τους ὅτι τὰ χρήματα δὲν πρέπει νὰ ἀποθησαυρίζωνται οὔτε νὰ συσσωρεύωνται ἀπὸ τοὺς ὀλίγους, νὰ λιμνάζουν, καὶ νὰ μένουν ἀνενεργά, ἀλλὰ νὰ ἐπενδύωνται σὲ παραγωγικὲς καὶ ἐπιχειρηματικὲς δραστηριότητες, δημιουργῶντας πολλὲς θέσεις ἐργασίας καὶ νὰ ἔχουν τὴν εὐρύτερη καὶ ταχύτερη κυκλοφορία τους σ’ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις, ἐπέτυχαν καὶ νὰ θεμελιώσουν τὸ στερεώτερο κρηπίδωμα τῆς δημοκρατίας, τὴν «μεσότητα» τοῦ Ἀριστοτέλη, δηλαδὴ τὴν ἀστικὴ τάξη, ἀλλὰ καὶ νὰ οἰκοδομήσουν ἕναν τέτοιο πολιτισμό, ποὺ «ποτὲ ὁ κόσμος δὲν ξανάειδ’ ἀλλοῦ» ὅμοιό του οὔτε ἀνώτερό του.