Είναι κάποια λόγια που μας πνίγουν.
Λόγια θηλιές που τυλίγονται γύρω από δειλιασμένα στόματα, από άτολμα χείλη. Που αγρυπνούν κι αυτά μαζί με μας, θύτες και θύματα μαζί τις αφέγγαρες νύχτες.
Όσα δεν σου ’πα…
Όσα δεν μου ’πες…
Αυτά κι ακόμη τόσα, κάποτε στασιάζουν. Φουσκώνει ο εγκλεισμός τους κι αφηνιασμένος χύνεται πια στα πέλαγα του νου.
Μια Θάλασσα από Λόγια Ανείπωτα γίνεται αγαπημένε μου.
Για σένα…
Για μένα…
Αγκάλιασε τα
Ταξίδεψέ τα μέσα σου…
