Ο Τηλέμαχος γιορτάζει τα γενέθλιά του… επίσκεψη σ’ ένα τροχόσπιτο… έκρηξη φιάλης γκαζιού… τραυματίες… ο αχνός παλμός της καρδιάς του… όλα σαν κινηματογραφική ταινία… λευκή οθόνη… και πάνω της... όλη η ζωή του… χωρίς ενοχές… μα με κρυστάλλινο βλέμμα… και ισχυρή μνήμη… αναπολεί… ανατρέχει στα περασμένα… θυμάται… απώλειες… ματαιώσεις… συνειδητοποιεί… πως αυτό που ένωνε τους… εφτά μικρούς θανάτους του… ήταν… είναι… η… αγάπη… αυτή… τον... οδηγεί... στα νέα καλωσορίσματα... στους εφτά άθλους του... φως… μουσική… και η καρδιά… χτυπά πιο δυνατά... ένας σκύλος… ο Άργος… τον… τους... βοηθά… να ζήσουν… να επιζήσουν… εφτά χρόνια αργότερα… η ζωή του… ξεκινά… με έναν μικρό… θάνατο… και συνεχίζει με έναν… μικρό άθλο… μέσα από τα μάτια… του… Οδυσσέα… και του Ίωνα… τις συμμαχίες… της Διώνης… της Ιφιγένειας… του Έκτορα… τις μνήμες της Καλυψώς… της Δανιηλίδας… της Ευρυδίκης… της Αφροδίτης… της Φοίβης… της Γαίας.

Από μικρό παιδί έκανε μιαν ευχή, πάντα την ίδια. Τις άλλες δύο δεν τις είχε σπαταλήσει. Η επίκλησή της ήταν γι’ αυτόν όμοια με προσευχή· μια προσευχή που την επαναλάμβανε τα βράδια κάτω από τον έναστρο ουρανό, απολαμβάνοντας την αστρική σκόνη της αγάπης όλων των συμμάχων του, αυτών που ήταν κοντά του, αλλά και αυτών που τον προστάτευαν από μακριά. Πατρίδα του πλέον ήταν οι μνήμες του και τόπος του η γενιά των απογόνων του.