ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ-ΚΑΜΠΟΥΝΗΣ ΤΕΤΡΑΠΛΗΓΙΚΟΣ ΔΙΧΩΣ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Λευτέρης Φίλιππας-Καμπούνης γεννήθηκε σε χωριό της Δυτικής Λευκάδας

 –σήμερα οικισμός Δρυμώνα– το 1937. Εκεί έζησε τα πρώτα 20 χρόνια της ζωής του. Δύο χρόνια αργότερα πεθαίνει ο πατέρας του στα οχυρά Εχίνου.

       Πέρασε τα παιδικά του χρόνια, τις τότε πέτρινες εποχές της κατοχής, της αντίστασης και του εμφύλιου, ορφανός –νηστικός– ξυπόλητος

       Συμμετείχε ως αετόπουλο –σύνδεσμος Εαμικών οργανώσεων– στην Αντίσταση. Στην τρίτη δημοτικού –χρονιά 1946-47– πήραν τον δάσκαλό του για «μετεκπαίδευση» στο μόλις ιδρυθέν Πανεπιστήμιο «Νέος

Παρθενώνας» και το σχολείο έκλεισε. Όταν ξανάνοιξε το τελείωσε τυπικά.

      Το 1957 μετοίκησε στην Αθήνα – με τις όποιες αρχές του που δεν απεμπόλησε. Το 1965 από μια τραυματική κακουχία, αρχινάν τα μηνύματα φοβερής πάθη-

σης που καραδοκούσε. Με αυτή συμβιώνει 40 χρόνια καρτερικά, σύζυγος πια και πατέρας. Την νταγιαντίζει, την κανακεύει, της χαμογελά. «Ας κάνει κι αλλιώς, αν

μπορεί!» Της καταλογίζει μόνο ότι για... χάρη της αναγκάστηκε κάποια περίοδο

 –κόντρα στις αρχές του– να ασχοληθεί με οικονομικές-εμπορικές υποθέσεις που

δεν πρέπει να ταίριαζαν στον χαρακτήρα του.

      Το κατάλαβε –φαίνεται– εκείνη και για αντίποινα τον καθήλωσε. Τον ετοίμαζε –ίσως– για τις εν συνεχεία προθέσεις της. Το χτύπημα δηλαδή μνήμης και συγκέ-

ντρωσης. Κάτι πήρε χαμπάρι κι εκείνος. Προσπαθεί να αντιδράσει. Με βοήθεια ξένων –ανιδιοτελών– χεριών, ή τεχνολογίας, (κομπιούτερ) προσπαθεί να τα πει   –να τα γράψει– όπως υπάρχουν στο μυαλό. Παριστάνει τον «συγγραφέα».

      Το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό γίγνεσθαι της γενιάς του είναι... πλούσιο. Το ίδιο κι οι δικές του εμπειρίες.