«Προσπέρασαν την πλατεία, δεν φαινόταν ψυχή. Στην άκρη του λευκού χωριού µια γερµένη καµινάδα, που έµοιαζε να έχει ξεφυτρώσει τρυπώντας βίαια τα κεραµίδια της στέγης, ξερνούσε πυκνό καπνό. Το κονάκι νόµιζες ότι θα κατέρρεε, οι τοίχοι του ήταν έτοιµοι να ανοίξουν σαν βεντάλια και να σωριαστούν προς τα έξω. Μπορεί να είχαν στραβώσει έπειτα από σεισµό, στην περιοχή οι σεισµοί είχαν γράψει ιστορία. Με το επόµενο ταρακούνηµα ο κύκλος της ύπαρξής του θα έκλεινε οριστικά.
