Μια πόλη απόψε περνάει την τελευταία της νύχτα. Με το που θα ξημερώσει, θα καταστραφεί. Θα την ισοπεδώσουν, για την ακρίβεια, οι μπουλντόζες που έστειλαν από τη χώρα της Εσπερίας για τον σκοπό αυτό οι «άλλοι»- «αυτοί» δηλαδή «που λεν’ ότι ξέρουν». Στο καφενείο Ματζέστικ ετούτη, την τελευταία νύχτα, ένας απόμαχος ναυτικός ξαναζεί τη ζωή του από τότε που αυτός και οι δικοί του ήρθαν σ’ αυτή την πόλη ξεριζωμένοι απ’ τη Σμύρνη. «Οθόνη η τζαμαρία του Ματζέστικ, κάμερες τα μάτια του καπετάνιου».

Ωστόσο, στο γήπεδο μπάσκετ της πόλης παίζεται ο τελικός των τελικών! Δεύτερη και τελευταία παράταση και το σκορ 102-104. Απομένουν δυο δευτερόλεπτα. Η μπάλα έχει φύγει απ’ τα χέρια του παίκτη μέσα στον νόμιμο χρόνο. Αν μπει στο αντίπαλο καλάθι, η ομάδα της πόλης θα κατακτήσει το κύπελλο. Η πόλη όμως θα σωθεί;

Ένας Αρμένης ακροβάτης, που από μικρός πάσχει από υψοφοβία, φιλοδοξεί αυτή την τελευταία νύχτα να περπατήσει την πλατεία από ψηλά, πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί, χωρίς προστατευτικό δίχτυ από κάτω. Θα καταφέρει να φτάσει στο τέρμα πριν οι μπουλντόζες μπουν μέσα στην πόλη;

Κάτω στην πλατεία, έξω από το καφενείο Ματζέστικ, κάτι μακρυμάλληδες με σκισμένα τζιν και σκουλαρίκια ξεκίνησαν αυτή την τελευταία νύχτα να παίζουν το αγαπημένο τους μπλουζ. Θα είναι εκεί τα παιδιά μέχρι το ξημέρωμα που θα φτάσουν οι μπουλντόζες. Μπας και με τη μουσική τους τις ημερέψουν και σωθεί η πόλη.

«Κι αν ισοπεδώσουν την πόλη μας, εμείς πάλι θα την ξαναχτίσουμε, θα ιδιείς. Αλλιώτικα αυτή τη φορά. Κι όσο οι εξουσίες θα γκρεμίζουν και θα ισοπεδώνουν, οι λαοί που συνεχίζουν να ονειρεύονται, θα χτίζουν».