Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τους κατοίκους των Επτανήσων του 19ου αιώνα ως Ευρωπαίους αβορίγινες ή μεσογειακούς Ιρλανδούς;

Κι όμως, αυτές είναι οι ταυτότητες που πρόβαλαν πάνω τους οι Βρετανοί αποικιοκράτες επιδιώκοντας να κατανοήσουν τα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά τόσο για να τους εξουσιάσουν αποτελεσματικότερα όσο και για να νομιμοποιήσουν τη δική τους κυριαρχία. Καθώς οι Έλληνες ήταν λευκοί, χριστιανοί και διάδοχοι των αρχαίων προγόνων της Ευρώπης, δεν επρόκειτο για μια τυπική περίπτωση αποικιοκρατίας, με προφανείς φυσικές και πολιτισμικές διαφορές.  

Έτσι η συζήτηση μετατοπίζεται από την απλή πόλωση μεταξύ ηγεμονίας και αντίστασης στις αμφίσημες αλληλεπιδράσεις μεταξύ αποικιοκρατών και αποικιοκρατούμενων, κυρίαρχων και κυριαρχούμενων, ξένων και ντόπιων, που σημαδεύονται από την ιστορική συγκυρία και την εμπρόθετη δράση. Γι’ αυτό, όπως υποστηρίζει ο Τόμας Γκάλαντ, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους ιστορικούς ανθρωπολόγους, έχει να μάθει κανείς πολλά για την αποικιοκρατία εν γένει από την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, την Κεφαλλονιά και τα άλλα αγγλοκρατούμενα νησιά του Ιονίου.