Γιέ μου, σπέρμα αετού, το θεϊκό σου αίμα το τρέμουν τα’άγρια θεριά, τρομάζουν οι άνθρώποι. Σ’εχει η καρδιά γλυκαίνεται, σ’ακούει η αυγή θεριεύει γιατρεύει ο πόνος την πληγή, λυσσομανάει τ’αγέρι είσαι κρυφό περίβολο, ανδραγαθάει η ελπίδα λησμονημένοι οι πόθοι μου σπιθοβολούν τη νύχτα.
