Είναι βία οι εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι από την πείνα; Και αν ναι, γιατί κανείς δεν την καταδικάζει;

Αν είναι μορφές βίας η διαδήλωση και η απεργία, γιατί δεν είναι βία η κρατική καταστολή τους; Ποιός ορίζει και πώς τη νομιμότητα και το δίκαιο; Μπορούμε να υπερβούμε τη βία με ειρηνικό τρόπο; Υπάρχει άραγε καλή και κακή βία;

Ένας οδηγός περιήγησης στην σκοτεινή επικράτεια της βίας.

Μια απόπειρα χαρτογράφησης των εκφάνσεών της. Μια πολεμική της καταδίκης της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται. Με άλλα λόγια, ένα εγκώμιο της βίας.

“Η νόμιμη βία είναι η αφηρημένη μορφή της κοινωνικής σχέσης, η ναρκισσιστική εικόνα της ως καθολικότητας” (από τις Δώδεκα θέσεις για τη βία)

“Η αστυνομία ανεξάρτητα από την καταγωγή των πραιτοριανών, είναι η υλική έκφραση της αστικής κυριαρχίας, το μαντρόσκυλο της κυρίαρχης τάξης. Το γεγονός της βαρβαρότητας της αστυνομίας ως θεσμού, δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες τους, τα υποκείμενα που τον συγκροτούν.”

(από τις Δεκατέσσερις θέσεις για την αστυνομία)