Η Φιλοσοφία, η απαρχή κάθε γνώσης, βίωνε και βιώνει μια ατέρμονη μοναξιά. Ο συγγραφέας του παρόντος πονήματος, με μία ειρωνική και συνάμα κυνική διάθεση, προσεγγίζει τους “εφιάλτες” της Φιλοσοφίας. Αρχίζοντας από τις  τρανταχτές αντιφάσεις των μελλοντολόγων περνάει στην υπόσταση της προσωπικότητας αυτών αλλά και όσων υποστηρίζουν όχι απαραίτητα μόνο την Μελλοντολογία αλλά οποιαδήποτε ενέργεια ως ακόλουθη της πνευματικής τους ανεπάρκειας. Τέλος, γίνεται μια όσο το δυνατόν ουσιαστική προσέγγιση του σοβαρού ζητήματος της ελεύθερης βουλήσεως, και το κατά πόσον οι μελλοντολόγοι, μέσω της παρανόησης και παρερμηνείας του συγκεκριμένου όρου αυτοαναιρούνται, ενώ οι προκατειλημμένοι επιστήμονες όπως και οι συνακόλουθοί τους, αυτοεξαπατόνται.