Όσα πνίγεις στην σιωπή, σε πνίγουν κι αδύναμο σε προσπερνούν, σε ληστεύουν. Ψυχή, ζωή, ανάσα χάνονται και εκεί το κύμα έρχεται και παίρνει όσα βαραίνουν το νου, η θάλασσα σαν καθαρτήριο, ξεθωριάζει τα κρίματα. Ελαφραίνει η σκέψη και τα βήματα ανάλαφρα, στον αφρό της αναγεννούν την ύπαρξη και φέρνουν πίσω τα όνειρα, την ελπίδα. Κι αν πάλι κουραστείς κι αν πάλι μαζευτούνε, είναι εκεί να βγάλεις από μέσα σου ότι δυσκολεύει την πορεία σου και ξανά αν χρειαστεί όσα ποτέ κανείς δεν μπορεί να ακούσει και να καταλάβει, είναι εκεί το κύμα να εξομολογηθείς τα ανείπωτα.
