Ακούτε!
Βγαίνω απ` τα δόντια της Μέδουσας
και χουγιάζω να φύγουν οι λύκοι.
Το αίμα μου βουτάει στην οργή,
παίρνει λιθάρια απ` τα βουνά της
και πετροβολά.
Τι γυρεύετε απ` το λαό
αγρίμια μιαρά,
που θυμιατίζετε την αδικία;
Οι μυλόπετρες είναι άγιες,
αλέθουν σιτάρι για ψωμί
δεν κάνουν κιμά τα παιδιά μας...
Πού πάτε μέδουσες;
Η ρίζα γεννά αμέτρητες φλόγες,
να τρέμετε την οργή τους.
Ακούτε!
