«Κοίτα, Σπύρο, η Αγια-Σοφιά που πήγαμε χτες... Πολύ μου άρεσε, θέλω να ξανάρτουμε...». «Θα ξανάρτουμε, Θεοκλή».
«Σοζ;»
«Σοζ».
Σοζ θα πει υπόσχεση...
Πέρασαν πενήντα χρόνια από τότε.
Όμως οι μνήμες της Πόλης είναι ακόμη ζωντανές. Τα παραμύθια της Μαρίκας όταν τάιζε τον μικρό Θεοκλή αυγά χτυπημένα με ζάχαρη, τα τραπέζια στις γιορτές, οι πολίτικοι μεζέδες, η ανατολίτικη μουσική στο ραδιόφωνο, οι βιτρίνες του Πέραν, τα ψώνια στο τσαρσί. Μνήμες από τότε που οι Ρωμιοί, μετά τους διωγμούς, ξεπουλούσαν τα σπίτια τους για να μεταναστεύσουν στην πατρίδα της καρδιάς τους, στην Αθήνα.
Σήμερα παραμύθια διηγούνται οι ένοικοι της πολυκατοικίας όπου μένει ο Θεοκλής. Οι «κούκλες», όπως τις λέει - άντρες και γυναίκες στο θέατρο μιας Ελλάδας που ξαναζεί, μέσα από τις αφηγήσεις τους, τα τελευταία εβδομήντα χρόνια της ιστορίας της. Όπου η ζωή ακούγεται σαν παραμύθι και το παραμύθι κρύβει ζωή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]