Ο συγγραφέας στο ΚΕΧΑΟΘΕΙΟΝ κατορθώνει ελεύθερα, αδέσμευτα και απαλλαγμένος από το βάρος της υλικής του ύπαρξης να προσεγγίσει τον έρωτα στον απέραντο χώρο. Η μαγεία που μας υποβάλλει η πένα του έχει σαν υπόβαθρο την ψυχολογική τάση του έρωτα στην πλήρη και ιδανική καθαρότητα του.
Η έφεση του συγγραφέα προς το νόημα της ομορφιάς του έρωτα αφυπνίζει μέσα από τα άρρητα βάθη της ψυχής του με μια μυστική υπόκρουση, θραύοντας το φράγμα του τόπου και του χρόνου και υπερακοντίζοντας την εφημερότητα του εδώ και τώρα. [...]
(Θωμάς Μιχαλιέρης, από τον πρόλογο)
